MAXIMILIANEUM "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ" (Του Β. Κ.)
Το όνομα συνδέει το όραμα του βασιλιά Maximilan II (Ίδρυμα μελέτης) με το σημερινό Βαυαρικό κοινοβούλιο.
Όραμά του ήταν:
α) να δώσει μια ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στους προικισμένους μαθητές της ελίτ της πόλης του Μονάχου και έτσι να συντελέσει στην άνθιση των τεχνών και των γραμμάτων της “Αθήνας του Ισαρ“ με την ονομασία ΑΤΗΕΝÄUM που ήταν συνυφασμένη με τις υψηλότερες βαθμίδες εκπαίδευσης της εποχής ανά την Ευρώπη.
β) Να συνδέσει το κέντρο της πόλης μέσω της Maximilianstrasse σε μια προσπάθεια αποκέντρωσης και αναβάθμισης και με την βοήθεια γέφυρας με το νεοενσωματομένο στην πόλη του Μονάχου το εως τότε ανεξάρτητου Haidhausen και την κατασκευή μιας “ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ“ στην αλλη πλευρά του του ποταμού.
Το σχέδιό του ήταν τόσο μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής που η προκήρυξη ανάθεσης του έργου σε αρχιτεκτονικό γραφείο εγινε σε τρεις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά ). Για την ιστορία να πουμε οτι τελικά το εργο δεν το πήρε αυτός που κερδισε. Ανατέθηκε εν τέλει στον αρχιτέκτονα της αρεσκείας του μεγαλειότατου , Friedrich Burklein.
Στις 06 Οκτωβρίου 1857 μέσα σε κακοκαιρία αλλά χωρίς ίχνος σκέψης για άλληκαθυστέρηση η τελετή θεμελίωσης του εργου. Η μορφολογία του εδάφους απο την μία και οι δημιουργία υποδομών απο την άλλη καθυστερούν το έργο και 28 Νοεμβρίου 1861 τελειώνουν οι εργασίες την ανατολικής πτέρυγας. Ο ξαφνικόε θάνατος του Maximilian II την 5η Φεβρουαρίου του 1864 και ο πληθωρισμός της εποχής αναγκάζει τους υπεύθυνους σε αλλαγή πλεύσης χρηματοδότησης που εως τότεγινόταν αποκλειστικά απο ιδιωτικά κεφάλαιο του αποθαν΄ντα με αποτέλεσματα τελειώσει το 1874.
Παράλληλα με το Ινστιτούτο Μελέτης θα φιλοξενήσει Εκθεση Ιστορικής Φωτογραφιαςόπως επίσης και την βασιλική σχολή.Ολα αυτά μεχρι το 1918.Απο τις αρχές του 1930 θα συστεγασθεί παράλληλα με την σχολή Λατινικών και Ινστιτούτο για ερευνα, ανάδειξη και διατήρηση της γερμανικότητας.
Απο το 1933 εως και το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου θα γίνει τόπος συνάντησης υψηλόβαθμων Ναζι καθώς και Ναζιστών της υψηλής κοινωνίας της βαυαρικής πρωτεύουσας με ετο ειδικό βαρος να πέφτει σε εκθέσεις υωγραφικής και βραδιές κλασσικού χορού. Το 1944 θα βομβαρδιστεί και θα υποστεί σοβαρότατες ζημιές.
Ο Karl Kergl, επικεφαλής της αρχιτεκτονικής σχολης του Πανεπιστημίου του Μονάχου θα επωμισθεί το βάρος της την αναδόμηση και συνάμα τροποποίηση του κτηρίου για την εγκατάσταση του Βαυαρικού κοινοβουλίου στους χώρους του όπως είχε φανταστεί ο Wilhelm Hoegner λιγα χρόνια πριν. Ετσι, την 11η Ιανουαρίου 1949 το βαυαρικό κοινοβούλιο μετακομίζει στο πιο εβληματικό κτήριο της πόλης.
1978-1986 θα ακολουθήσει μια πλήρης ανακαίνηση με την ανάδειξη τοιχογραφιών, δομ.ων και καμάρων που εως τότε βρισκονταν κρυμμένες πίσω απο σοβάδες να βρίσκονται στο επίκεντρο των εργασιών. Τα χρονια που θα ακολουθήσουν συνεχίζονται εργασίες επέκτασης για της αναγκες του κοινοβουλίου καθώς και η κατασκευή υπόγειου γκαράζ. Σε μια απο τις ανασκαφές θα έρθει στην επιφάνεια και η θεμελιος λίθος μετά απο 100 και πλέον χρόνια (24.02.1998)που απο τότε κοσμεί μια απο τις σάλες του κτηρίου(Steinenrer Saal).
Οι εργασίες θα συνεχιστου μεχρι και το 2015 που θα γίνουν οι τελευταιες μεγάλες εργασίες για την αντικατάσταση των 17 παραθύρων της δυτικής πρόσοψης για ενεργειακούς λόγους, χωρίς όμως να αλλάξεικαθόλου η όψη του κτηρίου, μιάς και χρησιμοποιήθηκαν τα πρωτότυπα διακοσμητικά στοιχεία. Οσο για το εσωτερικό του Maximilianeum αλλάζει και προσρμόζεται συνεχώς στα ωέα δεδομένα. Στόχος των υπευθύνων ειναι να υπαρχει παντού πρόσβαση των ΑΜΕΑ και όλων με δυσκολίες μετακίνησης μρ ότι αυτό συνεπάγεται για κατασκευές ασανσέρ και ραμπων διευκόλυνσης.