Ο Αχιλλέας Χατζηνικολάου γράφει, με αφορμή το οδοιπορικό του, στην Αμμόχωστο. Μία πόλη, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει.
«Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι». Οι στίχοι αυτοί του Γιώργου Σεφέρη είναι λες και πλανώνται στον ουρανό για 49 χρόνια, στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, την οποία αξιώθηκα να επισκεφτώ προ ολίγων ημερών, κατα την διάρκεια της περιήγησής μου στη Βασιλεύουσα, παρέα με τον Κύπριο φίλο μου Γιώργο και τον γιο του, Ευαγόρα Χαραλάμπους, ποδοσφαιριστή της ομάδας της Ανόρθωσης Αμμοχώστου!
Ηταν 28 Σεπτεμβρίου του 1983, όταν η Μπάγερν Μονάχου είχε κληρωθεί με την Ανόρθωση, στο πλαίσιο του Κυπέλλου UEFA και η γερμανική ομάδα είχε αναθέσει στον πατέρα μου, Ασημάκη Χατζηνικολάου, λόγω της δημοσιογραφικής του ιδιότητας, τη συνοδεία της κυπριακής αποστολής! Μετά τον αγώνα στο Μόναχο, ήμασταν καλεσμένοι, προσωπικά απο τη διοίκηση της ομάδας και του τότε προέδρου, Στέλιου Φρεναρίτη, σε δείπνο.
Εγώ παιδάκι 12 ετών τότε, άκουγα τις αφηγήσεις του και της συζύγου του, για την Αμμόχωστο και την τότε φρέσκια εισβολή των Τούρκων στην πόλη. Όλα αυτά τα χρόνια, πάντα παρακολουθούσα το θέμα αυτό...
Πώς τα έφερε έτσι η ζωή, 40 ολόκληρα χρόνια μετά, να βρίσκομαι σε αυτόν τον ιστορικό χώρο του Κυπριακού Ελληνισμού. Η συγκίνησή μου είναι απερίγραπτη, μιας και η πρόσβαση δεν είναι καθόλου εύκολη. Μπροστά στα μάτια μου ξεφυλλίζονταν όλες οι διηγήσεις και οι ιστορίες, που άκουσα από μικρό παιδί την βραδιά εκείνη.
Οι εικόνες αποτυπώνουν το δέος, τη θλίψη, τον πόνο, την εγκατάλειψη και τη φθορά. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στις 14 Αυγούστου του 1974, σε μία πόλη που άλλοτε έσφυζε από ζωή.
Περπατώντας στη Λεωφόρο Δημοκρατίας, μπροστά μου βλέπω το εμβληματικό κτίριο του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου, σπίτια εγκαταλελειμμένα, που μέσα τους ακόμη διακρίνεις τα αντικείμενα των ανθρώπων που ζούσανε εκεί. Ελληνικά καταστήματα με τις πινακίδες τους, το κεντρικό πρακτορείο της Ολυμπιακής Αεροπορίας, το γνωστό ζαχαροπλαστείο, Edelweiss, στη διασταύρωση με την Λεωφόρο Ένωσης. Βλάστηση που ξεπροβάλει, μέσα από τα κτίρια και ανάμεσα στους δρόμους.
Πιο κάτω, ακολουθώντας την οδό Τζον Κένεντι, όλα τα ερειπωμένα πολυτελή ξενοδοχεία, μπροστά από την χρυσαφένια παραλία του Βαρώσι. Ένιωσα πραγματικά πως είναι μία πόλη βουβή, μία πόλη φάντασμα.
Συνειδητοποίησα τον τραγικό τρόπο με τον οποίο χρειάστηκε τότε ο κόσμος να αφήσει τα σπίτια του, τις δουλειές του, τη ζωή του. Οι αναμνήσεις παραμένουν, σε όσους είχαν την τύχη να ζήσουνε τις όμορφες και ανέμελες στιγμές. Για τους μεταγενέστερους, δίνεται η ευκαιρία να κατανοήσουνε, πώς ήταν η ζωή πριν την καταστροφή και την εγκατάλειψη. Συμπληρώθηκαν 49 χρόνια γεμάτα πόθο, δίψα για επιστροφή!
Υ.Γ. Είχα την τύχη το 1987, να επισκεφθώ το τότε, Ανατολικό Βερολίνο, που χωριζόταν από το «Τείχος», με το Δυτικό Βερολίνο. Να δω μέσα σε λίγα λεπτά, πώς είναι μία πόλη να είναι χωρισμένη σε δύο άκρως αντίθετους πολιτισμούς. Όμως αυτό που είδα και ένιωσα στην Αμμόχωστο, το ξεπερνά!