Εις μνήμην πατρός Δημητρίου Μητροπολίτου Μετρών και Αθύρων, χάριν Σεβασμού.
Εκ της εν Μοναχω ενορίας Ιερού Ναού Αγίων Πάντων. Ευλαβης αναφορά και εις μνημόσυνον αυτού.
Πρέπει να ήταν το 1976 όταν γνώρισα τον πατέρα Δημήτριο, έτσι τον αποκαλούσαμε τότε. Μαθητής Γ’ Γυμνασίου είχα την τύχη να τον έχω καθηγητή. Ευγενική και φιλική φυσιογνωμία, με το μαύρο κουστούμι και το άσπρο κολάρο ήταν διαφορετικός. Ξεχώριζε ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος των καθηγητών μας. Έγινε σύντομα, για πολλούς από εμάς φίλος και δάσκαλος καλός. Μας κέρδιζε, αν και θεολόγος, με την απλότητα του λόγου του και την λογική συνέπεια της σκέψης του.
Υπάρχει μια λανθασμένη εικόνα για την ζωή στην ξενιτειά. Δεύτερη γενιά μεταναστών εμείς μεγαλώναμε σε ένα φιλικό περιβάλλον. Ευπρόσδεκτοι νοιώθαμε. Το Μόναχο, η πρωτεύουσα της Βαυαρίας, μια υπέροχη, αξιολάτρευτη πόλη είχε άπειρες ομορφιές. Μια από αυτές ήταν το Πνευματικό Κέντρο της Ελληνικής Ορθόδοξης Μητροπόλεως Γερμανίας. Δημιούργημα του πατρός Δημητρίου, ήταν πραγματικό Κέντρο της τοπικής Ελληνικής Κοινότητας. Πόλος έλξης για όλους. Σημείο συνάντησης. Χώρος φιλόξενος ανοιχτός σε ανθρώπους και σε ιδέες. Καθημερινά αλλά κυρίως κάθε Σάββατο οι χώροι στην Odeonsplatz γέμιζαν από πλήθος κόσμου. Κυρίως νέους.
Ήταν βέβαια η ανατροφή από το σπίτι που οδηγούσε τους νέους κοντά στην Εκκλησία και έτσι λίγο πιο κοντά στην Ελλάδα. Ήταν όμως και ο πατέρας Δημήτριος που μας αγκάλιαζε, που μας τραβούσε κοντά του και στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Ήταν η ταπεινή και ευγενική και ανιδιοτελής του φύση που μας κρατούσε, που μας έμαθε να αγαπάμε την Εκκλησία και το Κήρυγμα της.
Ενεργητικός και δραστήριος, αεικίνητος και ευρηματικός δημιουργούσε τις συνθήκες που επέτρεπαν στην Εκκλησία και τον Λόγο της να γίνεται όλο και περισσότερο μέρος της ζωής μας. Επέτρεπαν σε εμάς να έχουμε μια ζωή μέσα στην Εκκλησία. Μαζί με τον πατέρα Νικόλαο, φίλο και συλλειτουργό του, έγιναν καταλύτες πνευματικής ανάτασης για πολλές γενιές νέων (και όχι μόνο) του ελληνισμού του Μονάχου.
Ακόμα και όταν ο πατέρας Δημήτριος έγινε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Θερμών η σχέση μας μαζί του παρέμεινε πάντα απλή και γνήσια. Μακριά από αυτάρεσκες υπερβολές, καθόλου ασυνήθιστο φαινόμενο ούτε τότε ούτε σήμερα, παρέμεινε ο Πνευματικός μας Πατέρας, που με τον Ταπεινό και Αγαπητικό του λόγο εκπαίδευε, νουθετούσε, συμβούλευε, βοηθούσε. Συμμετείχε στην ζωή μας ακόμα και όταν φοιτητές πλέον αναζητούσαμε να κατανοήσουμε βαθύτερα νοήματα. Οι αμφιβολίες μας και οι αμφισβητήσεις μας δεν συναντούσαν ποτέ τοίχο. Συγχωρητική και αγαπητική ήταν η στάση του. Πάντα ακόμα και στα λάθη, που τον πίκραναν.
Ο χρόνος μας χώρισε, όμως δεν μας αποξένωσε. Συμμετείχε με χαρά και ανταποκρινόταν πάντα στις προσκλήσεις μας. Τέλεσε το μυστήριο του Γάμου σε πολλούς από τους μαθητές του, πολλαπλασιάζοντας την χαρά. Ενδιαφέρθηκε για την πορεία μας και έδειχνε περήφανος για τις επιτυχίες μας, σαν να ήταν δικές του και στάθηκε κοντά μας στις αγωνίες και στις αποτυχίες μας.
Συνεχίζω να τον έχω στην θύμηση μου, ακόμα και σήμερα σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση το μακρινό 1976, σε μία τάξη του Ελληνικού Γυμνασίου Μονάχου με την ίδια ακριβώς εικόνα. Την εικόνα ενός ευγενικού και χαρισματικού Ανθρώπου και ενός άξιου Ιερέα της Εκκλησίας μας.
Πατέρα Δημήτριε καλό Παράδεισο, συγχώρεσε τα σφάλματα μας. Να έχουμε την ευχή σου.
Θεσσαλονίκη Δεκέμβριος 2023
Σημείωση ΔΟΡΥΦΟΡΟΥ: Η φωτογραφία είναι από την τελευταία του επίσκεψη στο Μόναχο τον ιούλιο 2023, στον προαύλιο χώρο της Ενορίας των Αγίων Πάντων μετά τη Θείλα Λειτουργία όταν βρέθηκε με πρώην μαθητές του.